IVF – In Vitro Fertilisation - Zapłodnienie pozaustrojowe
Procedura zapłodnienia pozaustrojowego jest dedykowana pacjentkom, u których nie ma szans na naturalne najście w ciążę ze względu na takie czynniki jak: niepłodności pierwotnej kobiecej: brak własnych komórek jajowych (brak rezerwy jajnikowej hormonalnej, stan po resekcji jajników), niepłodności męskiej: azoospermia partnera – w obu przypadkach konieczne jest dawstwo komórek rozrodczych, a w przypadku niepłodności partnerskiej dawstwo zarodkowe, stan po leczeniu onkologicznym, niedrożność jajowodów, PCOS (brak owulacji), endometrioza, brak powodzenia NTP i IUI.
U pacjentek posiadających rezerwę jajnikową (AMH > 0,7 ng/ml) i kwalifikujących się do stymulacji wprowadza się schemat kontrolowanej stymulacji owulacji. Jej celem jest uzyskanie jak największej liczby pęcherzyków jajnikowych i komórek jajowych, poprzez podawanie gonadotropin i agonisty GnRH, oraz leku uwalniającego komórki do płynu pęcherzykowego. Komórki następnie są pobierane za pomocą punkcji płynu pęcherzykowego na sali zabiegowej. Embriolodzy po kilkugodzinnej inkubacji komórek w cieplarce oceniają otrzymane komórki, a następnie zapładniają nasieniem partnera lub dawcy. Przez kolejne dni obserwują wzrost. W zależności od wybranego postepowania w 3 dobie dochodzi do transferu zarodka, a reszta (jeśli takie są) obserwuje się do 5-tej doby, do stadium blastocyty i wówczas ocenia i mrozi na późniejsze kriotransfery. Czasami też taka procedura dotyczy wszystkich zapłodnionych komórek, jeśli pacjentka została od razu zakwalifikowana do kriotransferu.